Μια νύχτα, το φεγγάρι καθώς έγερνε
φθαρμένο απ΄τις αγρύπνιες κι απ΄τους κόπους,
μού μίλησε, την ώρα που βασίλευε,
για μαγεμένους, άλλους τόπους.
Έτσι λαμπρούς κι ωραίους μού τους παράστησε,
και θέλγητρα και θαύματα γιομάτους,
μονάχα που δεν είπε το πού βρίσκονται,
- μήτε το μέρος, μήτε τ΄όνομά τους...
Και μ΄έκανε και πίστεψα στα λόγια του,
και κάποια ελπίδα μού έλουσε τη σκέψη,
γιατί η καρδιά μου, δίχως πίστη κ΄έρημη,
λαχταρούσε σε κάτι να πιστέψη...
Μα εκείνο, το πικρό του ψέμμα νιώθοντας,
και βλέποντάς με τόσο να επιμένω,
να μάθω πού τους είδες, - χλωμά γέλασε,
και χάθηκε, βαρύ και λυπημένο...
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Λεπταίσθητος, μα και τραγικός μαζί ποιητής, που έδωσε ο ίδιος τέλος στην υπαρξιακή αγωνία του, μια βραδιά του 1944, λίγο πριν την απελευθέρωση. Γεννήθηκε στην Αθήνα κι ήταν γιός του στρατηγού Λεωνίδα Λαπαθιώτη, ενώ η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρ.Τρικούπη. Σπούδασε νομικά, αλλά δεν άσκησε την επιστήμη του, ούτε άλλο επάγγελμα. Από μαθητής ακόμη δημοσίευε ποιήματά του στη "Διάπλαση των Παίδων" κι αργότερα στο περιοδικό "Ηγησώ". Ωστόσο η μόρφωσή του ήταν πλατιά και μεγάλη όπως και η ευαισθησία του. Η μοναδική ποιητική συλλογή του "Ποιήματα" εκδόθηκε στα 1939. Η οικογενειακή του περιουσία τού επέτρεπε να ζει σαν τους μποέμ ποιητές της Ευρώπης, που θαυμάζε.
Πηγή: http://poetry-poets.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου