῎Εφυγες…

῎Εφυγες…

Θέλησες  ἐλεύθερα νά πετάξεις

Καί κάποιοι σοῦ κόψαν τά φτερά.

Οἱ λέξεις βάφτηκαν κόκκινες

Καί πνίγηκαν πρωτοῦ νά γίνουν προτάσεις

῾Η κραυγή τοῦ σκοτωμοῦ σου

ἑνώθηκε μέ τήν κραυγή τῆς ἀπόγνωσης

καή ἡ φωνή τοῦ παιδιοῦ σου

ἀπ’ τά σπλάγχνα

ἔστειλε μιά προσευχή

Βουβές φιγοῦρες ἐμεῖς

Προσπαθοῦμε ν᾿  ἀκούσουμε τή σιωπή σου

Δέν χρειάζεται νά φωνάξεις

ἔγραψες χιλιάδες λέξεις με το αἷμα σου

 ᾿Ελάσσων

 Πηγή:http://klision.blogspot.com

῾Ο Βωμός Τῆς Πατρίδος - ᾿Ανδρέου Κάλβου

 

῾Ηλιοβασίλεμα στή Μάνη

 




Tρέξατε αδέλφια, τρέξατε
ψυχαί θερμαί, γενναίαι·
εις τον βωμόν τριγύρω
της πατρίδος αστράπτοντα
τρέξατε πάντες.
 
Ας παύσωσ' η διχόνοιαι
που ρίχνουσι τα έθνη
τυφλά, υπό τα σκληρότατα
ονύχια των αγρύπνων
δολίων τυράννων.
 
Tρέξατ' εδώ· συμφώνως
τους χορούς ας συμπλέξωμεν,
προσφέρων ο καθένας
λαμπράν θυσίαν, πολύτιμον,
εις την πατρίδα.
 
Eδώ ας καθιερώσωμεν
τα πάθη μας προθύμως·
τ' άρματα ημείς αδράξαμεν
μόνον δια 'να πληγώσωμεν
του Oσμάν τα στήθη.
 

Eδώ πάντα τα πλούτη μας
ας χύσωμεν· εν όσω
γυμνόν σπαθί βαστούμεν
μας φθάνουσι τα φύλλα
τίμια της δάφνης.
 

Κι ύστερ', αφ' ου συντρίψωμεν
τον έχθιστον ζυγόν,
άλλα όχι αβέβαια πλούτη
θέλει μας δώσει πάλιν
η ελευθερία.
 
Eδώ ηδονάς κι ανάπαυσιν
ω φίλοι ας παραιτήσωμεν·
ξηρή πέτρα το στρώμα,
φαρμάκι το ψωμί
της δουλείας είναι.
 

Eδώ, σαν αναθήματα,
εις τον βωμόν πλησίον,
τους συγγενείς, τα τέκνα μας
αγαπητά, τους γέροντας
τώρα ας αφήσωμεν.
 

Πάντα όσα εις την καρδίαν μας
είναι ακριβή, δεν πρέπουσιν
εις άνδρας που τρομάζουν
έμπροσθεν εις ανόητον
βάρβαρον σκήπτρον.
 

Oύτε η ζωή δεν πρέπει.
Tρέξατε αδέλφια, τρέξατε·
συμμέτρως εχορεύσαμεν,
σύμμετρα ας αποθάνωμεν
δια την πατρίδα.
                                              

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ...- Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944)

Μια νύχτα, το φεγγάρι καθώς έγερνε
φθαρμένο απ΄τις αγρύπνιες κι απ΄τους κόπους,
μού μίλησε, την ώρα που βασίλευε,
για μαγεμένους, άλλους τόπους.

Έτσι λαμπρούς κι ωραίους μού τους παράστησε,
και θέλγητρα και θαύματα γιομάτους,
μονάχα που δεν είπε το πού βρίσκονται,
- μήτε το μέρος, μήτε τ΄όνομά τους...

Και μ΄έκανε και πίστεψα στα λόγια του,
και κάποια ελπίδα μού έλουσε τη σκέψη,
γιατί η καρδιά μου, δίχως πίστη κ΄έρημη,
λαχταρούσε σε κάτι να πιστέψη...

Μα εκείνο, το πικρό του ψέμμα νιώθοντας,
και βλέποντάς με τόσο να επιμένω,
να μάθω πού τους είδες, - χλωμά γέλασε,
και χάθηκε, βαρύ και λυπημένο...





ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Λεπταίσθητος, μα και τραγικός μαζί ποιητής, που έδωσε ο ίδιος τέλος στην υπαρξιακή αγωνία του, μια βραδιά του 1944, λίγο πριν την απελευθέρωση. Γεννήθηκε στην Αθήνα κι ήταν γιός του στρατηγού Λεωνίδα Λαπαθιώτη, ενώ η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρ.Τρικούπη. Σπούδασε νομικά, αλλά δεν άσκησε την επιστήμη του, ούτε άλλο επάγγελμα. Από μαθητής ακόμη δημοσίευε ποιήματά του στη "Διάπλαση των Παίδων" κι αργότερα στο περιοδικό "Ηγησώ". Ωστόσο η μόρφωσή του ήταν πλατιά και μεγάλη όπως και η ευαισθησία του. Η μοναδική ποιητική συλλογή του "Ποιήματα" εκδόθηκε στα 1939. Η οικογενειακή του περιουσία τού επέτρεπε να ζει σαν τους μποέμ ποιητές της Ευρώπης, που θαυμάζε.

Πηγή: http://poetry-poets.blogspot.com

Τῆς ῾Αγια-Σοφιᾶς (Δημοτικό τραγούδι)

Της Αγια-Σοφιάς Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια, σημαίνει κι η Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι, με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες, κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος. Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης, κι απ΄την πολλήν την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες. Να μπούνε στο χερουβικό και να 'βγει ο βασιλέας, φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα: "Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα 'αγια, παπάδες πάρτε τα γιερά και σεις κεριά σβηστήτε, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει. Μόν' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρτουνε τρία καράβια° το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο, το τρίτο το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας, μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν". Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες. "Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι".

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ- Αὐτεπίστροφον

Έτσι. Μέρες ξεραίνονται. Και νύχτες κιτρινίζουν.
Η μουσική που σου ’λαχε φέρνει κάτι πουλιά
πνιγμένα. Κι αν στο χέρι σου ανθεί νεκρή τους η λαλιά
στο αίμα βόσκει αντίλαλος κι οι αρμοί σου βρύσες λύνουν.


Μαζεύεις χώμα στη φωνή. Πικρό νερό στα χείλη.
Με τη φρυγμένη γλώσσα σου κλέβεις μαύρη δροσιά.
Με την ανάσα που σκιρτά σαν φλόγα στο καντήλι
ποια τη χωνεύουν χώματα, ποια τη βαστούν νερά.


Τί ξεδιπλώνεις νήματα. Τί θάβεις μες στις λέξεις –
Φίδια δραπετεύουνε στ’ άπατα του χαρτιού.
Θα μείνει πέτρα ασήκωτη, το σίδερο θα δέσει
θα στάξει κόμπους η σκουριά στο λύχνο του ματιού.

Λατομείο, 2002

ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΛΑΤΕΙΑ -Γ. Ρούσσου

Συνθέτης: Μάνος Χατζιδάκις

Στιχουργός: Γ. Ρούσσος

Θάλασσα πλατειά

σ' αγαπώ γιατί μου μοιάζεις

θάλασσα βαθειά

μια στιγμή δεν ησυχάζεις

λες κι έχεις καρδιά

την καρδιά μου την μικρούλα την πλατειά

Όνειρα τρελλά

που πετούν στο κύμα πάνω

φτάνουν στην καρδιά

και τα νιάτα μας ξυπνάμε

όνειρα πλατειά

και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά

Έχω ένα καϋμό

που με τρώει γλυκά και με λιώνει

έχω ένα καϋμό

θά 'ρθω να στον πώ

αδελφή μου εσύ θάλασσα που σ' αγαπώ

Κύματα πουλιά

στα ταξίδια σας που πάτε

τα αλαργινά

την κρυφή μου λύπη πάρτε

κι από εκεί μακρυά

να μου φέρετε κι εμένα τη χαρά



Τό τραγούδι ἀπό τήν ταινία "Μανταλένα"(1961)

 

Τό τελευταῖο βράδυ μου-στίχοι Εὐτυχίας Παπαγιαννοπούλου

Δυο πόρτες ἔχει ἡ ζωή...

Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου
Άλλες ερμηνείες: Στέλιος Καζαντζίδης

Το τελευταίο βράδυ μου
απόψε το περνάω
Κι όσοι με πίκραναν πολύ
τώρα που φεύγω απ' τη ζωή
Όλους τους συγχωρνάω

Όλα είναι ένα ψέμα
μια ανάσα μια πνοή
Σα λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή

Εκεί που πάω δεν περνά
το δάκρυ και ο πόνος
Τα βάσανα και οι καημοί,
εδώ θα μείνουν στη ζωή
Κι εγώ θα φύγω μόνος

Όλα είναι ένα ψέμα
μια ανάσα μια πνοή
Σα λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή

Δυο πόρτες έχει η ζωή,
άνοιξα μια και μπήκα
Σεργιάνισα ένα πρωινό,
κι ώσπου να 'ρθει το δειλινό
Από την άλλη βγήκα

Όλα είναι ένα ψέμα
μια ανάσα μια πνοή
Σα λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή