Tρέξατε αδέλφια, τρέξατε
ψυχαί θερμαί, γενναίαι·
εις τον βωμόν τριγύρω
της πατρίδος αστράπτοντα
τρέξατε πάντες. Ας παύσωσ' η διχόνοιαι
που ρίχνουσι τα έθνη
τυφλά, υπό τα σκληρότατα
ονύχια των αγρύπνων
δολίων τυράννων. Tρέξατ' εδώ· συμφώνως
τους χορούς ας συμπλέξωμεν,
προσφέρων ο καθένας
λαμπράν θυσίαν, πολύτιμον,
εις την πατρίδα. Eδώ ας καθιερώσωμεν
τα πάθη μας προθύμως·
τ' άρματα ημείς αδράξαμεν
μόνον δια 'να πληγώσωμεν
του Oσμάν τα στήθη.
Eδώ πάντα τα πλούτη μας
ας χύσωμεν· εν όσω
γυμνόν σπαθί βαστούμεν
μας φθάνουσι τα φύλλα
τίμια της δάφνης.
Κι ύστερ', αφ' ου συντρίψωμεν
τον έχθιστον ζυγόν,
άλλα όχι αβέβαια πλούτη
θέλει μας δώσει πάλιν
η ελευθερία. Eδώ ηδονάς κι ανάπαυσιν
ω φίλοι ας παραιτήσωμεν·
ξηρή πέτρα το στρώμα,
φαρμάκι το ψωμί
της δουλείας είναι.
Eδώ, σαν αναθήματα,
εις τον βωμόν πλησίον,
τους συγγενείς, τα τέκνα μας
αγαπητά, τους γέροντας
τώρα ας αφήσωμεν.
Πάντα όσα εις την καρδίαν μας
είναι ακριβή, δεν πρέπουσιν
εις άνδρας που τρομάζουν
έμπροσθεν εις ανόητον
βάρβαρον σκήπτρον.
Oύτε η ζωή δεν πρέπει.
Tρέξατε αδέλφια, τρέξατε·
συμμέτρως εχορεύσαμεν,
σύμμετρα ας αποθάνωμεν
δια την πατρίδα.
Μια νύχτα, το φεγγάρι καθώς έγερνε
φθαρμένο απ΄τις αγρύπνιες κι απ΄τους κόπους,
μού μίλησε, την ώρα που βασίλευε,
για μαγεμένους, άλλους τόπους.
Έτσι λαμπρούς κι ωραίους μού τους παράστησε,
και θέλγητρα και θαύματα γιομάτους,
μονάχα που δεν είπε το πού βρίσκονται,
- μήτε το μέρος, μήτε τ΄όνομά τους...
Και μ΄έκανε και πίστεψα στα λόγια του,
και κάποια ελπίδα μού έλουσε τη σκέψη,
γιατί η καρδιά μου, δίχως πίστη κ΄έρημη,
λαχταρούσε σε κάτι να πιστέψη...
Μα εκείνο, το πικρό του ψέμμα νιώθοντας,
και βλέποντάς με τόσο να επιμένω,
να μάθω πού τους είδες, - χλωμά γέλασε,
και χάθηκε, βαρύ και λυπημένο...
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Λεπταίσθητος, μα και τραγικός μαζί ποιητής, που έδωσε ο ίδιος τέλος στην υπαρξιακή αγωνία του, μια βραδιά του 1944, λίγο πριν την απελευθέρωση. Γεννήθηκε στην Αθήνα κι ήταν γιός του στρατηγού Λεωνίδα Λαπαθιώτη, ενώ η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρ.Τρικούπη. Σπούδασε νομικά, αλλά δεν άσκησε την επιστήμη του, ούτε άλλο επάγγελμα. Από μαθητής ακόμη δημοσίευε ποιήματά του στη "Διάπλαση των Παίδων" κι αργότερα στο περιοδικό "Ηγησώ". Ωστόσο η μόρφωσή του ήταν πλατιά και μεγάλη όπως και η ευαισθησία του. Η μοναδική ποιητική συλλογή του "Ποιήματα" εκδόθηκε στα 1939. Η οικογενειακή του περιουσία τού επέτρεπε να ζει σαν τους μποέμ ποιητές της Ευρώπης, που θαυμάζε.
Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια, σημαίνει κι η Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι, με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες, κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος. Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης, κι απ΄την πολλήν την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες. Να μπούνε στο χερουβικό και να 'βγει ο βασιλέας, φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα: "Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα 'αγια, παπάδες πάρτε τα γιερά και σεις κεριά σβηστήτε, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει. Μόν' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρτουνε τρία καράβια° το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο, το τρίτο το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας, μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν". Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες. "Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι".
Έτσι. Μέρες ξεραίνονται. Και νύχτες κιτρινίζουν. Η μουσική που σου ’λαχε φέρνει κάτι πουλιά πνιγμένα. Κι αν στο χέρι σου ανθεί νεκρή τους η λαλιά στο αίμα βόσκει αντίλαλος κι οι αρμοί σου βρύσες λύνουν.
Μαζεύεις χώμα στη φωνή. Πικρό νερό στα χείλη. Με τη φρυγμένη γλώσσα σου κλέβεις μαύρη δροσιά. Με την ανάσα που σκιρτά σαν φλόγα στο καντήλι ποια τη χωνεύουν χώματα, ποια τη βαστούν νερά.
Τί ξεδιπλώνεις νήματα. Τί θάβεις μες στις λέξεις – Φίδια δραπετεύουνε στ’ άπατα του χαρτιού. Θα μείνει πέτρα ασήκωτη, το σίδερο θα δέσει θα στάξει κόμπους η σκουριά στο λύχνο του ματιού.
Είναι ψυχές πλασμένες από μάρμαρο
κι άλλες από χαμόγελο, είτε πόνο,
–κι είναι και μια πλασμένη από τριαντάφυλλα,
όμως, εκείνη, δεν τη φανερώνω!
Πόσο η καρδιά μου θα’τρεμε, αν την έλεγα!
Βάνω μια κλειδαριά γερή στο στόμα! Τόσοι σοφοί που βρίσκονται τριγύρω μου
και δεν τη μάντεψε κανείς, ακόμα;…
Είναι ψυχές πλασμένες από κρύσταλλο
κι άλλες ψυχές με κλάματα έχουν γίνει.
– κι είναι και μια πλασμένη από ροδόσταμο·
μα δε θα σας την πω, ποτέ μου, εκείνη!
Όρκο έβαλα να μην την πω, ως τον τάφο μου,
μα πάλι... ποιος ξέρει... –καμιάν ώρα... Κάτι μου καίει τα χείλη μου! Καλύτερα
να κλείσω το τραγούδι μου από τώρα...
Τα γκράφιτι θεωρούνται κατώτερο είδος τέχνης, ίσως το πιο ευτελές. Όμως, η πραγματικότητα διαψεύδει. Απλώς υπάρχουν κάποιοι που ζωγραφίζουν τους τοίχους. Αυτοί είναι για τους δημιουργούς γκράφιτι ότι για τους άλλους ζωγράφους το καβαλέτο. Προφανώς γι αυτό ονομάζεται «η κουλτούρα του δρόμου ή τέχνη του», χωρίς να είναι κάτι υποτιμητικό, όταν φυσικά υπάρχει σ αυτό κάποια τεχνοτροπία ή κάποιο στυλ γιατί τότε, βασικά, υπάρχει τέχνη.
Η σχέση των γκράφιτι με την ιστορία βαίνει παράλληλα γιατί συναντούν τα γεγονότα του σύγχρονου κόσμου , του τώρα. Δεν είναι το είδος της τέχνης που αντλεί έμπνευση από γεγονότα του παρελθόντος. Αλληλεπιδρά με τα γεγονότα του παρόντος. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι πως το τείχος της Παλαιστίνης αποτελεί από τους καλύτερους προορισμούς γι αυτούς που κάνουν γκράφιτι.
Για τον Banksy, τον πιο δημοφιλή δημιουργό γκράφιτι στον κόσμο, τα γκράφιτι, που σχεδιάζει με στένσιλ ώστε να μην του παίρνει πολλή ώρα, θεωρεί πως είναι «το εντιμότερο είδος τέχνης. Δεν απευθύνονται ούτε στην ελίτ, ούτε παραπλανούν, αλλά εκτίθενται σε μερικούς από τους καλύτερους τοίχους της πόλης».
Το θέμα είναι πως τα γκράφιτι πρέπει να παίρνονται στα σοβαρά από αυτούς που σχεδιάζονται ώστε να θεωρηθούν «great art» από αυτούς που τα βλέπουν.
Ο Banksy δημιουργεί με στόχο την προάσπιση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ειρήνης , της δικαιοσύνης.
Δεν αποτελούν τα έργα του άσκοπη χρήση χρωμάτων σε τοίχους που θα ξαναβαφτούν, αλλά δημιουργεί και συμβάλλει σ αυτό που ονομάζεται «κουλτούρα του δρόμου».
Εξάλλου κατ αυτόν γιατί κάποιος να ζωγραφίζει την εικόνα ενός επαναστάτη τη στιγμή που μπορεί να δράσει ως επαναστάτης?
Ήταν συμπέρασμά του όταν ζωγράφισε έξι διαφορετικές αφίσες του Τσε Γκεβάρα δείχνοντας να λιώνει το πρόσωπό του από την πρώτη ως την έκτη.
Σχόλιο για τον φαύλο κύκλο που δημιουργείται μέσω της συνεχόμενης ανακύκλωσης μιας εικόνας.
(www.banksy.co.uk.)
http://foititikospalmos.blogspot.com (ἀναδημοσίευση) Φωτεινή Φ.
Της Αγια-Σοφιάς
Δημοσίευση σχολίου